Terug
Bericht
De term kwetsbaar ontkracht...
We werken samen in het landelijke netwerk van SamenBeter. Margriet van Grinsven schreef dit herkenbare artikel. Dat delen we graag binnen ons netwerk.
Kwetsbaarheid ontkracht
Ieder mens maakt in zijn leven wel eens een periode door waarin het minder goed gaat en hij baat heeft bij de nodige ondersteuning. Momenteel moet het wel heel gek gaan wil je dan niet ingedeeld worden in een groep met het label ´kwestbaar´; een oudere die aan het eind van zijn leven aan vitaliteit en aan netwerk heeft ingeboet heet ´kwetsbare oudere´, een opstandige jongere die kampt met familiepatronen en vragen rond zijn eigen identiteit heet ´kwetsbare jongere´, een alleenstaande ouder die alle ballen rond het gezin in de lucht houdt behoort tot een kwetsbare doelgroep in onze samenleving en iemand met psychische klachten wordt benoemd als ´kwetsbare burger´ in plaats van een volwaardig persoon met een psychische kwetsbaarheid.
Niemand is alleen maar kwetsbaar. Mogelijk verkeer je in een kwetsbare positie. Of héb je een kwetsbaarheid. Op een bepaald gebied.
Meestal ook moet je daardoor veel talenten inzetten om daarmee om te gaan.
De term kwetsbaar biedt geen ruimte aan die copingstrategieën, het dagelijkse gevecht en de kracht, energie, creativiteit, volharding en het houden van hoop waar leven in een moeilijke situatie om vraagt.
Ik zal een voorbeeld geven. Ik kan talloze voorbeelden geven maar ik kies een voorbeeld uit mijn eigen leven. Een persoonlijke verhaal. Achter iedere 'hulpvraag' schuilt een dergelijk persoonlijk verhaal. Daar ben ik van overtuigd.
Toen mijn dochter 14 was kreeg zij een depressie. Het heeft lang geduurd voordat dat werd vastgesteld, mede omdat ze wat a-typisch reageerde op de chaos in haar hoofd en de pijn in haar hart, als jongvolwassene nog niet bij machte daar adequaat mee om te gaan. Zij was als veertienjarige nachten van huis, ging niet naar school, was bleek, vaak ziek, erg mager, blowde zich een slag in de rondte en was vooral boos, heel boos, en soms agressief. Uiteindelijk was de situatie thuis niet meer houdbaar en kwam ze te wonen in een leefgroep van een jeugdzorginstelling.
Achteraf zegt ze over de periode: "Het was heel zwaar. Ik was ziek. Ik voelde me diep ellendig, koud en had weinig energie. Maar ik moest meedoen met de taken en structuur van de groep, ging weer naar school, volgde therapie, had gesprekken met diverse begeleiders, had een baantje voor wat extra geld, leefde met jongeren om me heen waar allemaal iets mee was, moest mijn eigen gedachten zien te ordenen... Er werd véél meer van me gevraagd dan van iedere andere jongere van mijn leeftijd. Terwijl ik ziek was."
In termen van de zorgprofessional hebben we hier te maken met een kwetsbare jongere. Een 14jarige in de war die zich onttrekt aan ieder gezag en nachten van huis is, kan immers gemakkelijk in verkeerde handen vallen, zwanger worden of verslaafd raken. Maar mij is vooral bij gebleven dat ze iemand is met een ijzersterke wil. Ik bewonder wat zij uit zichzelf heeft weten te halen om te overleven, uit haar situatie te komen en aan zichzelf te werken.
Ook achter míjn naam stond een kruisje. Alleenstaand moeder. Dat is een kwetsbare doelgroep. Ik zie mijzelf als een betrokken, capabele moeder. Ik ging naar mijn werk en had een tweede baan aan het contact houden met de acht (ik herhaal: acht) zorgpartijen die allemaal gesprekken, rapporten en evaluaties wilden. Ik vocht als een leeuwin voor goede zorg voor mijn kind. Samen met haar casemanager met wie ik goed kon samenwerken. Diep van binnen heb ik nooit het vertrouwen en het geloof in haar verloren. In haar kracht, haar talent, haar goede inborst, haar doorzettingsvermogen, haar intelligentie, haar vechtlust, haar levenslust. En ook haar casemanager zag dat in haar. Ik ben ervan overtuigd dat ze dat ergens wel heeft gevoeld en geweten. En dat dat haar gesteund heeft, al zou ze dat in die tijd nooit zo benoemd hebben.
Niemand is alleen maar kwetsbaar. En stel, je bent een overlastgevende vroegtijdig schoolverlater die baat heeft bij een sportprogramma. Zou je je dan aanmelden als dit project je openlijk benoemt als kwetsbaar? Ik denk dat als ik ooit als oudere baat zou hebben bij een koffiemoment of een buurtkerstdiner, mij de lust zou vergaan als daarbij wordt aangekondigd dat dit initiatief speciaal voor kwetsbare ouderen is. Alsjeblieft zeg.
Liever spreken we elkaar aan als mens, als burger, als buur. Mensen met bepaalde behoeften en vragen. Met kwetsbaarheden én mogelijkheden, met verloren én gewonnen strijd, met de kans om steun krijgen én te geven, met levenswijsheid en ervaringskennis over situaties die je kwetsbaarheid aantoonden maar je ook deden putten uit al het andere in en rondom jezelf om daar mee om te gaan. Daar past geen label als kwetsbaarheid. Dat is pure kracht.
Bron: www.samenbeter.org
Kwetsbaarheid ontkracht
Ieder mens maakt in zijn leven wel eens een periode door waarin het minder goed gaat en hij baat heeft bij de nodige ondersteuning. Momenteel moet het wel heel gek gaan wil je dan niet ingedeeld worden in een groep met het label ´kwestbaar´; een oudere die aan het eind van zijn leven aan vitaliteit en aan netwerk heeft ingeboet heet ´kwetsbare oudere´, een opstandige jongere die kampt met familiepatronen en vragen rond zijn eigen identiteit heet ´kwetsbare jongere´, een alleenstaande ouder die alle ballen rond het gezin in de lucht houdt behoort tot een kwetsbare doelgroep in onze samenleving en iemand met psychische klachten wordt benoemd als ´kwetsbare burger´ in plaats van een volwaardig persoon met een psychische kwetsbaarheid.
Niemand is alleen maar kwetsbaar. Mogelijk verkeer je in een kwetsbare positie. Of héb je een kwetsbaarheid. Op een bepaald gebied.
Meestal ook moet je daardoor veel talenten inzetten om daarmee om te gaan.
De term kwetsbaar biedt geen ruimte aan die copingstrategieën, het dagelijkse gevecht en de kracht, energie, creativiteit, volharding en het houden van hoop waar leven in een moeilijke situatie om vraagt.
Ik zal een voorbeeld geven. Ik kan talloze voorbeelden geven maar ik kies een voorbeeld uit mijn eigen leven. Een persoonlijke verhaal. Achter iedere 'hulpvraag' schuilt een dergelijk persoonlijk verhaal. Daar ben ik van overtuigd.
Toen mijn dochter 14 was kreeg zij een depressie. Het heeft lang geduurd voordat dat werd vastgesteld, mede omdat ze wat a-typisch reageerde op de chaos in haar hoofd en de pijn in haar hart, als jongvolwassene nog niet bij machte daar adequaat mee om te gaan. Zij was als veertienjarige nachten van huis, ging niet naar school, was bleek, vaak ziek, erg mager, blowde zich een slag in de rondte en was vooral boos, heel boos, en soms agressief. Uiteindelijk was de situatie thuis niet meer houdbaar en kwam ze te wonen in een leefgroep van een jeugdzorginstelling.
Achteraf zegt ze over de periode: "Het was heel zwaar. Ik was ziek. Ik voelde me diep ellendig, koud en had weinig energie. Maar ik moest meedoen met de taken en structuur van de groep, ging weer naar school, volgde therapie, had gesprekken met diverse begeleiders, had een baantje voor wat extra geld, leefde met jongeren om me heen waar allemaal iets mee was, moest mijn eigen gedachten zien te ordenen... Er werd véél meer van me gevraagd dan van iedere andere jongere van mijn leeftijd. Terwijl ik ziek was."
In termen van de zorgprofessional hebben we hier te maken met een kwetsbare jongere. Een 14jarige in de war die zich onttrekt aan ieder gezag en nachten van huis is, kan immers gemakkelijk in verkeerde handen vallen, zwanger worden of verslaafd raken. Maar mij is vooral bij gebleven dat ze iemand is met een ijzersterke wil. Ik bewonder wat zij uit zichzelf heeft weten te halen om te overleven, uit haar situatie te komen en aan zichzelf te werken.
Ook achter míjn naam stond een kruisje. Alleenstaand moeder. Dat is een kwetsbare doelgroep. Ik zie mijzelf als een betrokken, capabele moeder. Ik ging naar mijn werk en had een tweede baan aan het contact houden met de acht (ik herhaal: acht) zorgpartijen die allemaal gesprekken, rapporten en evaluaties wilden. Ik vocht als een leeuwin voor goede zorg voor mijn kind. Samen met haar casemanager met wie ik goed kon samenwerken. Diep van binnen heb ik nooit het vertrouwen en het geloof in haar verloren. In haar kracht, haar talent, haar goede inborst, haar doorzettingsvermogen, haar intelligentie, haar vechtlust, haar levenslust. En ook haar casemanager zag dat in haar. Ik ben ervan overtuigd dat ze dat ergens wel heeft gevoeld en geweten. En dat dat haar gesteund heeft, al zou ze dat in die tijd nooit zo benoemd hebben.
Niemand is alleen maar kwetsbaar. En stel, je bent een overlastgevende vroegtijdig schoolverlater die baat heeft bij een sportprogramma. Zou je je dan aanmelden als dit project je openlijk benoemt als kwetsbaar? Ik denk dat als ik ooit als oudere baat zou hebben bij een koffiemoment of een buurtkerstdiner, mij de lust zou vergaan als daarbij wordt aangekondigd dat dit initiatief speciaal voor kwetsbare ouderen is. Alsjeblieft zeg.
Liever spreken we elkaar aan als mens, als burger, als buur. Mensen met bepaalde behoeften en vragen. Met kwetsbaarheden én mogelijkheden, met verloren én gewonnen strijd, met de kans om steun krijgen én te geven, met levenswijsheid en ervaringskennis over situaties die je kwetsbaarheid aantoonden maar je ook deden putten uit al het andere in en rondom jezelf om daar mee om te gaan. Daar past geen label als kwetsbaarheid. Dat is pure kracht.
Bron: www.samenbeter.org
17-2-18 13:33
Geen reacties gevonden..